Dinsdag 4 februari. Launceston > bay of fires.

Vandaag op tijd onderweg met ons doel om vanmiddag in St. Helens een campsite te regelen en dan door te rijden om de bay of fires te bezoeken. De rit brengt ons voor het eerste deel over de HWY 1 waar we lekker kunnen  doorrijden. Goed te zien dat de human world draait om bereikbaarheid. Overal is de hand van de mens aanwezig. Van de ongerepte natuur die we in Cradle Mountain hebben ervaren is niets over rond de snelweg. Na 50km slaan we linksaf de A4 op. De scenery verandert direct en we zijn weer op vakantie😊.

We stoppen bij de cowshed in Avoca waar we onze dagelijkse flat white scoren. Leuk gedecoreerd maar WIP dus nog geen toilet maar die hebben we zelf😉

Meteen 12 net geraapte vrije uitloop eitjes gekocht en door naar onze camping. De keuze is gevallen voor St. Helens waterfront. Een gloednieuwe tot in de puntjes verzorgde camping waar we onder of beter naast de nieuw aangeplante bomen staan.

Super veel schaduw dus  ..not. Maar het zonnetje schijnt en het is slechts 17° dus in het zonnetje is het zalig. Wel goed ingesmeerd, je weet maar nooit. Het is per slot hoog zomer en Australië. 

Na de lunch rijden we naar wat een spectaculair strand moet zijn. Vanaf de camping een kwartiertje rijden komen we bij een suikerwit strand met helder blauw water. In de verte zien we de beroemde rode rotspartijen aan het strand. We besluiten om langs het strand te lopen en al dat moois van dichtbij te bekijken. Het is echt zo'n dat je blijft fotograferen, wat is het hier mooi. Van  al die foto's heb ik er één uitgezocht

Gelukkig hebben we de hele middag voor deze bijzondere plek uitgetrokken. Het weer werkt ook lekker mee. Tegen de 20° en strak blauw. Het echte vakantiegevoel. 

Spannend momentje: we rijden terug van de gardens of bay of fires. De ingrediënten: 1) een bochtige weg zonder markering (middenlijn). 2) een Europese tegenligger (Italiaan: sorry Alessio) 3) een vriendelijk lachende jonge dame naast deze Italiaan en 4) een snelle auto. Als ingeburgerde aussie neem ik de linkerbocht aan de binnenzijde en onze tegenligger neemt zijn rechterbocht aan de hem gebruikelijke italiaanse binnenzijde. Je raad het al de condities voor een frontale botsing waren optimaal. Gelukkig reden wij niet hard en konden we op het laatste moment nog naar rechts uitwijken aangezien onze italiaan stug rechts bleef en zelfs de berm in dook terwijl er toch aan zijn linkerzijde heel veel ruimte was. Na zijn welgemeende excuses zijn we verder gereden. Hopende dat hij zijn "rij links in Australië" les heeft geleerd😉